Tijdens Dansand! komen mensen van allerlei slag in contact met dans. Sommige kiezen bewust om een voorstelling te zien. Anderen zijn toevallige passanten, kuierend langs het strand, die in verwondering staan te kijken naar wat zich voor hun ogen afspeelt. In “De blik van” nodigt Dansand! iemand uit om zijn of haar impressies van een voorstelling met ons te delen. Ditmaal hebben we Benjamin Vandewalle meegelokt naar de try-out van Atelier II van Meg Stuart / Damaged Goods. Floris Cavyn
“Eigenlijk is het bizar dat we altijd in een theaterzaal spelen. Buiten spelen is bijna een uitzondering op de regel. Na het zien van de voorstelling Atelier II van Meg Stuart kwam ik tot de vaststelling dat een theaterruimte je blik aanzienlijk beïnvloed. De ruimte is vrij steriel en dicteert heel sterk hoe je een voorstelling leest en ervaart.
Als een voorstelling daarentegen plaatsvindt in openlucht, ervaar je die voorstelling als toeschouwer op een heel andere manier. Het dagelijkse leven kun je niet buitensluiten. Het dringt binnen: De voorbijgangers, de weersomstandigheden… allemaal voegen ze iets toe.
Die elementen zorgen er ook voor dat je veel meer in de voorstelling kan opgaan. Je krijgt een dieper perspectief, ervaart een vorm van oneindigheid. En dat is heel aangenaam. Het wordt krachtiger, krijgt een ritueel karakter. De spanning die heerst tussen hetgeen je kent, nl. de dagdagelijkse omgeving, en hoe die omgeving een nieuwe connotatie kan krijgen is fantastisch. Wat je vertrouwt is, krijgt plots een andere invulling.”
Tijdens de try-out van Atelier II vormt de zee de achtergrond en het zand de ondergrond. Je bent in direct contact met die elementen. “En plots wordt die ervaring heel intens. De voorstelling nodigt je uit om te kijken. Biedt er ook de ruimte toe. Zelden neem je de tijd om even te gaan zitten en te kijken naar hetgeen rondom je gebeurt.”
“Het is een try-out met pieken en dalen, met een grote rol voor improvisatie. Maar het gaat vooral om het hier en nu. En ze zoeken naar manieren om daarmee om te gaan. Tegelijk willen ze dat de toeschouwers deelnemen aan die zoektocht. De performers roepen een speelsheid op waardoor je als toeschouwer verwonderd wordt en met een onbevangen blik de zaken aanschouwt.
Op dat moment word je veel receptiever voor de omgeving.”
© Kerlijn Van der Cruyssen
blogdansand 